Britania e Madhe- Debati rreth azilkërkuesve që mbërrijnë me varka të vogla është disi më pak i ethshëm se në gushtin e kaluar, kjo për shkak se nuk është tema kryesore e garës së lidershipit konservator. Ashpërsia e krizës së kostos së jetesës, lufta në Ukrainë dhe një thatësirë ​​alarmante bëjnë që mendjet të përqendrohen diku tjetër. Fatmirësisht, kohët e fundit nuk ka pasur mbytje pas fundosjes tragjike në të cilën vdiqën më shumë se 30 persona në nëntor.

Por politika që rrethon këtë çështje mbetet po aq dëshpëruese si kurrë më parë. Protesta rreth marrëveshjes së qeverisë me Ruandën për dërgimin e azilkërkuesve atje, një propozim që do të dukej i paimagjinueshëm disa vite më pare, rezultoi e pamjaftueshme për të penguar ministrat që të vazhdonin. Të enjten u raportua se një përpjekje e re për një fluturim dëbimi është duke u zhvilluar, pasi e para u anulua në qershor pas veprimeve ligjore.

Deri më tani, asnjë nga pretendentët e udhëheqjes konservatore nuk kanë sugjeruar asgjë tjetër, por vijojnë këtë operacion çnjerëzor dhe jopraktik. Me një numër të madh kërkesash për azil, i cili ishte në 125,000 në korrik, i gjithë sistemi mbetet në një gjendje rrëmuje.

Nëse Priti Patel do të kishte synuar vetë Doëning Street-in, pa dyshim që ashpërsia e saj ndaj emigracionit do të ishte pika qendrore e fushatës së saj. Por Liz Truss po provon një imitim të aftë të tonit luftarak të koleges së saj, duke dhënë kur u pyet në një takim javën e kaluar nëse presidenti francez është “miku apo armiku” i MB-së.

Zbulimi i inteligjencës ushtarake që sugjeron se Britania e Madhe është në shënjestër të grupeve shqiptare të krimit të organizuar, të cilat tashmë mendohet se kanë kontroll në disa pjesë të tregut anglez të drogës.

Krahasuar me shqiptarët që erdhën midis janarit dhe qershorit të vitit të kaluar, 2,165 që erdhën në të njëjtën periudhë të këtij viti është një ndryshim i rëndësishëm që meriton vëmendje. Por një qasje e njëanshme është e dënuar të dështojë. Bashkëpunimi me fqinjët tanë evropianë, përfshirë francezët, është thelbësor dhe është e papërgjegjshme të pretendosh ndryshe.

Rreziku i dukshëm është se ministrat dhe aleatët e tyre, duke përfshirë edhe shtypin, do të përdorin në vend të kësaj rritjen e numrit të të ardhurve shqiptarë për të turbulluar më tej ujërat mes kontrabandistëve të njerëzve, të cilët paguhen për të transportuar njerëz përtej kufijve dhe trafikantëve që punojnë për rrjetet kriminale të angazhuar në shitjen e drogës e armëve, ose në prostitucion.

Ndërsa ka shembuj të kriminelëve shqiptarë që janë kthyer pasi janë dëbuar, dhe rritja e bashkëpunimit me autoritetet shqiptare ka kuptim në kontekstin aktual, raste të tilla nuk duhet të citohen sikur janë tipike, ose të lejohen të sjellin ankth. Një numër i ngjashëm afganësh dhe iranianësh mbërritën në Britaninë e Madhe gjatë gjysmës së parë të këtij viti dhe azilkërkuesit e një kombësie nuk duhet të përdoren si koka turku. Secili paditës ka të drejtë që çështja e tij të dëgjohet sipas versionit të tij.

Duke pasur parasysh se përqindja që u është dhënë e drejta për të qëndruar është 76% , duhet të jetë e qartë për të gjithë se shumica e atyre që arrijnë në MB vijnë si refugjatë. Siç propozuan Laburistët muajin e kaluar, Agjencia Kombëtare e Krimit duhet të jetë e pajisur më mirë për të penguar bandat e trafikimit. Por ekzistenca e një aktiviteti të tillë në asnjë mënyrë nuk e justifikon qasjen e përgjithshme të qeverisë së Mbretërisë së Bashkuar ndaj detyrimeve të përcaktuara në konventën e OKB-së për refugjatët. Migrimi i parregullt është një sfidë globale. Një mentalitet i Anglisë së Vogël, i adoptuar për qëllime të ngushta politike, gjithmonë do të dështojë.

Marrë dhe përshtatur nga The Guardian