Transmetuar më 26-01-2023, 11:18

Nëna e tij, para së gjithash, donte që ai të bëhej pianist. Pastaj, në çdo profesion tjetër, që ishte gjithmonë numri një. Në njërën nga këto dy gjëra, José Mourinho e kënaqi atë. Zgjedhja për t’u bërë një nga trajnerët me më shumë trofe në botë, 26 të tillë, dhe për të qenë njeriu që mund të ndezë tifozët dhe qytetet me një shikim të vetëm; Romë, Londër, Milano dhe Madrid, iu brumos Mourinhos në mënyrë të pandërgjegjshme qysh fëmijë.

I lindur dhe i rritur në një familje normale, por jo shumë të pasur, ai pa shumë, nëse jo të gjitha, të shkatërroheshin brenda pak javësh për shkak të rënies së diktatorit Antonio Salazar. Janë tri figura kyçe në fëmijërinë dhe edukimin e Mourinhos: prindërit e tij, motra e tij Teresa dhe xhaxhai i tij. Le të fillojmë me këtë të fundit: Mário Ascensão Ledo është pronar i një fabrike të suksesshme peshku (sardele) dhe president i “Confindustria di Sector”.

Pas rënies së regjimit, shumë nga pronat e familjes u vodhën. Dhe pasuria ia la vendin melankolisë. Jose dhe të gjithë të tjerëve, megjithatë, nuk iu mungoi asgjë: edukimi, dashuria, ushqimi. Si djalë, “Mou” quhej Ze Mario. Ai vinte nga një familje e vogël, por e bashkuar, shumë besimtare, që e shihte babain duke ëndërruar për një të ardhme në futboll për djalin e tij. Nga ana tjetër nëna, Maria Julia Carrajola dos Santos, që kishte një jetë në arsim, dëshironte që Jose të spikaste në piano ose ekonomi, si gjyshi i tij.

Babai jetonte për futbollin, nëna ishte mësuese e shkollës fillore. Bërthamën e familjes e plotësonte Tereza, motra e madhe e Mourinhos, e cila vdiq në moshën 37-vjeçare nga komplikimet e diabetit, që ndërkohë e kishte bërë thuajse të verbër. Një goditje e rëndë për José, i cili më vonë do të fliste për këtë lamtumirë si "dita më e keqe e jetës sime".

Një dhimbje që e shoqëron gjithmonë, e mbajtur në zemër, për të cilën flet pak dhe me vështirësi. Ai kishte përjetuar momente të tjera të ndërlikuara si djalë, veçanërisht kur babai i tij i dashur Felix (i cili vdiq në vitin 2017) u shkarkua si trajner në ditën e Krishtlindjeve. Mourinho ishte 9 vjeç dhe e ndiqte gjithmonë të atin nëpër fushat e blerta.

Ai ëndërronte të bëhej futbollist (e bëri, me pak fat), por mbi të gjitha donte të ulej në stol si trajner. Jose donte që sporti, të cilin e studioi në universitetin e Lisbonës, të ishte shumë më praktik se teoria. Kronikat na tregojnë se që kur ishte djalë, ai ishte i apasionuar pas numrave dhe taktikave, por më pas, në fund, joshja e fushës rezultoi gjithmonë më e mira. E ëma e qortonte pak, i buzëqeshte pak, sepse tek ai shihte pasionin e të paracaktuarit: “Bëje një gjë, por bëje mirë”.

Kjo ishte sinteza e mendimit të saj. José sigurisht e bëri atë krenar dhe ndoqi këshillat deri në fund. I lindur në Setubal, ai është gjithashtu shumë afër Ferragudo, një fshat i lashtë peshkimi në Algarve, ku babai i tij ka lindur në vitin 1938, të cilit i është vënë emri i një rruge, sipas një pllake që vitin e kaluar ia zbuloi botës pikërisht José.

Mund të jetë një imazh i 1 person, në këmbë dhe teksti që thotë "JOSÉ MOURINHO 1076 GAMES 679 WINS 182 LOSSES F6 188KPIYII skores"

Mund të jetë një rastësi, por ndoshta jo, që i pëlqejnë ato zona: ajri i detit, ajri i shtëpisë, atmosfera familjare. Ish-portieri i Vitoria Setubal dhe Belenenses, prezent në kombëtaren portugeze, Felix Mourinho më pas filloi një karrierë trajneri duke udhëhequr vetë Belenenses, Rio Ave dhe Vitoria Setubal. Ai ishte për një kohë të gjatë dhe përgjithmonë udhërrëfyesi i djalit të tij.

Të gjithë e dinin, nuk është rastësi që Pep Guardiola, me të cilin Mourinho nuk kishte folur disa vite, e ka telefonuar me rastin e ndarjes nga jeta të të atit. Një telefonatë e shkurtër, por e përzemërt, e vlerësuar shumë nga José, i cili më pas bëri të njëjtën gjë kur një zi e rëndë, vdekja e nënës së tij, ra për trajnerin katalanas. “Kur ai ishte 13 apo 14 vjeç u bëra trajner dhe më duhej të udhëtoja, – kujtoi Felix Mourinho vite më parë.

– Jose kishte gjetur gjithmonë një mënyrë për ta prezantuar veten kudo që të isha. Me trajner apo edhe me kamion peshku, ai do të ishte gjithmonë me mua në një farë mënyre për ndeshjet e fundjavës. Ai pozicionohej pas stolit tonë. I jepja udhëzime të cilat ai do t’ua transmetonte lojtarëve, duke vrapuar nëpër fushë për t’ua treguar atyre. Ai filloi shumë herët të merrej me taktikat dhe sistemet e lojës”.

Të dy kishin një marrëdhënie kaq të ngushtë sa një herë Felix pati një debat me presidentin e Rio Ave, gjë që e pengoi atë ta aktivizonte djalin e tij kundër Sporting Lisbonës. José ishte me rezervat, babai i tij pothuajse nuk e thirri kurrë, duke preferuar ta përdorte si një vëzhgues, por atë ditë një titullar u dëmtua në nxemje. Ai deshi të aktivizonte të birin në atë rol, i detyruar, por presidenti e kërcënoi me shkarkim po ta bënte këtë gjë.

Babai i “Special One” drejtoi Rio Ave më 1983-1984, pastaj Varzim, Uniao Madeira dhe O Elvas, përpara se ta mbyllte ciklin e plotë te Vitoria Setubal. Qyteti i zemrës së tyre, i njëjti ku një ditë, mbase, José do të tërhiqet nga trajningu, jo para se të drejtojë edhe kombëtaren portugeze. Por kjo është një histori tjetër…