Edhe gjatë emergjencës koronavirus, të krishterët kanë një mbrojtës: ky është San Rocco, i thirrur me shekuj nga besimtarët në të gjithë botën, dhe veçanërisht në Evropë, gjatë kohërave të murtajës dhe epidemive. Burimet historike për të luhaten midis higjiografisë dhe legjendës, ekzistenca e tij është e sigurt.

Sipas traditës, ai lindi në Francë, në Montpellier, rreth vitit 1350, dhe gjatë epidemisë më të madhe të murtajës në të gjithë Mesjetën në Evropë ai shkoi në pelegrinazh në Romë, pasi ua dhuroi të gjitha të mirat e tij të varfërve.

Përveç se kur mbërriti në Akquapendente, afër Viterbo, ai vendosi të ndalojë të kujdeset për pacientët me murtaja, një sëmundje që po përhapej në të gjithë Evropën dhe menjëherë bashkëkohësit e tij i atribuan atij shërime të shumta të mrekullueshme.

Kur mësoi se situata në Emilia ishte shumë e rëndë, ai vendosi të kthehet përsëri me anije për të vazhduar kujdesin për njerëzit që vuanin dhe për t’i ngushëlluar ata. Me të mbërritur në Romë në 1367, ai punoi në spitalin e Frymës së Shenjtë, ku bëri shenjën e kryqit në ballin e një kardinali, menjëherë duke e shëruar atë nga sëmundja.

Shenjtori portretizohet shpesh së bashku me një qen. Kjo pasi, ndërsa kujdesej për të sëmurin afër Piacenza, Rocco gjithashtu u sëmur dhe, për të mos i infektuar ata që ishin afër tij, ai vendosi të shkojë dhe të jetojë në një shpellë.

Aty arrinte çdo ditë nga një qen i cili, për të siguruar jetesën e tij, vodhi çdo ditë një copë bukë nga kantina e zotërisë së tij për ta sjellë atë te shenjtori. Duke shëruar, ai vazhdoi të endej nëpër Itali dhe Francë, deri në vdekjen e tij në 16 gusht të një viti midis 1376 dhe 1379.

Varrosur në Voghera me të gjitha nderimet, ai u thirr menjëherë nga bashkëkohësit e tij për të ndërmjetësuar me Zotin për të shmangur plagët e reja. Në 1414 ai u thirr madje nga Këshilli i Konstancës për t’i dhënë fund epidemisë së murtajës që u perhaps sërish. Në 1485 mbetjet mortore të Rokos u sollën në Venecia, ku ndodhen sot.

Kulti i San Rokos menjëherë pati një jehonë të gjerë në Kishën Katolike. Piktorët dhe skulptorët filluan ta portretizojnë atë si një pelegrin, me kalë dhe mantel, shpesh me një qen pranë tij.

Shumë herë një predhë shfaqet në rrobat e San Giorgio, një simbol i udhëtarëve, herë të tjera rruzare. Një kuriozitet është i lidhur me faktin se secili artist pikturonte ose skaliti në trupin e San Rokos gjithashtu një simbol të kurës nga murtaja, siç është një fashë që mbulon një plagë, ose shenjën e një prerjeje të bërë nga mjekët./b.l/noa.al/