Është turp i madh të jesh matrapaz me varfërinë e të tentosh ta blesh, që më pas ta shesësh atë për humanizëm e për solidaritet.

Nga Luan Rama

Të jesh i varfër nuk është turp.

Turp është të jesh i pashpirt me varfërinë.

Ndaj, cilido që bamirësinë e ka shenjë fisnikërie dhe dëshmi bujarie, nuk bën asgjë tjetër, por përligj atë që është e lashtë sa bota: mirësinë e shpirtit njerëzor.

E ka thënë edhe Naim ynë, beu i madhi i letërsisë:

“Oh, epni ju që kini!

Kush i ndih varfërisë,

Ay q’ep, po e dini,

Q’i huan Perëndisë”.

Të jesh i varfër nuk është turp.

Por është turp i madh të jesh i pafytyrë me varfërinë.

Është turp i madh të jesh matrapaz me varfërinë e të tentosh ta blesh, që më pas ta shesësh atë për humanizëm e për solidaritet.

Se e mira, as shitet dhe as përmendet.

Ç’poshtërsi!

E kanë bërë dhe po e bëjnë shumë njerëz të pushtetit; kryetarë bashkish dhe deputetë, ish ministra e të tjerë si ata.

Ngarendin gjithkah me torba në krah e një taborr me kamera dhe fotografë nga pas, dhe pasi e blejnë neveritshëm varfërinë e ndershme deri në dhimbjen e shpirtit, e trafikojnë mes buzëqeshjesh të ngërdheshura prej grimasave të hipokrizisë, në tregun e perversitetit të tyre të zhurmshëm!

“E mjerimi, mirëfilli ndien tradhti”.

Refreni migjenian, gjithnjë i pranishëm në jetën shqiptare!

Fisnikëria e heshtur e bujarisë dhe e mirësisë njerëzore, nuk ka nevojë për këtë rracë të neveritshme!

O njeri, mos e fyej varfërinë!